The Crying Body

Opnieuw neemt Fabre het lichaam als onderzoeksmaterie, en deze keer spitst hij zich toe op het huilende lichaam in al zijn verschijningsvormen. In zijn onderzoek naar ‘de tranen van het lichaam’, al het vocht dat een lichaam produceert bij geluk, verdriet, angst, inspanning of seksualiteit, doet het lichaam van zijn performers dienst als testbank: zij produceren zweet, tranen, speeksel, sperma en urine. Het lichaam is hier geen drager van een verhaal of een personage, maar primaire materie, subject én object tegelijk. Naast deze anonieme dansers die zich mentaal en fysiek uitsloven, plaatst Fabre enkele allegorische figuren zoals de tranenverzamelaarster, de zwarte weduwe alias klaagvrouw. Els Deceukelier is het poëtische meisje dat met een lange stok in de wolken prikt tot het water uit de hemel valt. Een derde sleutelfiguur is een oude man die schokkend, met een fiets in de hand, zich mengt in de actie. De voorstelling pendelt tussen groepsscènes en individuele acties en de emoties en handelingen transformeren voortdurend naar goede Fabriaanse gewoonte. Het Leitmotiv van de voorstelling is de stelling ‘Waarom wenen als wenen niet helpt? Omdat het niet helpt.’ Over al deze taferelen waakt een soort databank van emoties, een levensgrote projectie van Els Deceukelier wiens expressie twijfelt tussen huilen en lachen. De voorstelling werd voorgesteld als een voorstudie van Histoire des larmes, een productie die Fabre als curator van het Festival d’Avignon 2005 maakte.