My Movements are alone like streetdogs

Op vraag van het theaterfestival van Avignon maakte Fabre een solo, en koos daarvoor de Ijslandse danseres Erna Omarsdottir. Tijdens deze ruwe en krachtige dansperformance verandert de danseres langzaam in een hond die snuffelend en likkend over het podium kruipt. Ze wordt omgeven door liggende en hangende opgezette honden en één levend exemplaar. Centraal staat het liedje ‘Le Chien’ van Léo Ferré, dat ook voorkwam in Fabres vorige productie As long as the world needs a warrior's soul. Feesthoedjes worden bovengehaald en geeft het geheel de allure van een feest van dood.  Met een strijdvaardige blik communiceert de danseres met het publiek en laat ze het dierlijke in zich bovenkomen. Haar figuur ondergaat voortdurend metamorfoses: een rebels, een honds, een meisjes- of damesachtig wezen, dat door haar lichaamstaal tussen dansen en bewegen nuance en reliëf krijgt, weg van de eenduidigheid van één personage. Met haar spel belichaamt Omarsdottir de eenzaamheid van de kunstenaar die zich voortdurend moet bewijzen: als hij faalt wordt hij als een hond op straat gezet.