Drugs Kept Me Alive

De monoloog Drugs kept me alive draait rond een overlever. Hij verkent alle vluchtwegen, zijn kompasnaald steeds gericht op de shortcuts tussen hemel en hel, om het gedreig van de man met de zeis steeds een stap voor te zijn. Zijn snelheid is zijn beste wapen, zijn humor een sterk medicijn en zijn handlangers luisteren naar illustere namen uit de bovenwereld, zoals ecstasy, ketamine, GBH, poppers, speed, cocaïne, 2C-B, 2C-1, 2C-7, ... Met deze neuskristallen, bloedjeukers en hersenverblinders...stoot hij zich af en stort hij zich in het magma van wat hem in leven houdt: het kolkende verlangen naar de permanente roes. Hij beweegt zich voort op een gigantisch luchtschip, hoog boven de wolken, hij meert aan bij de luchtkastelen die voortdurend lijken te transformeren, schept zich fata morgana’s die hem aanminnelijk lijken te omhullen en die hem intens gelukkig maken. Het is precies die onaardse intensiteit die pulsatie geeft aan die obsessieve lust. Een intensiteit die gevuld wordt door een soort puurheid: de extase. Het is een vreemde gewaarwording dat iets tegelijk zo wazig en zo transparant kan zijn. Als een zeepbel die je helemaal om je huid kan spannen om zo langzaam weg te zakken en te verdwijnen. Die luchtbel is zijn tweede natuur, een huls waar het oorverdovend stil is én veilig voor de dood. Maar het ultieme genot, de overtreffende trap van extase komt in bereik wanneer de medicijnen van de bovenwereld worden geroerd met de medicijnen van de onderwereld. In Drugs kept me alive schetst Jan Fabre een leven op de rand van de afgrond met de dood. Hoe dichter bij de dood hoe meer pillen, poeders en drankjes het leven moeten schragen. Dat is de situatie waarin de figuur in dit stuk zich bevindt: hij heeft de dood in het aangezicht gezien en hij besluit te pokeren met de ziekte in zijn lijf: drugs kept me alive. Deze monoloog is geschreven voor Antony Rizzi, een ras-performer waarmee Fabre ook samengewerkt heeft voor The sound of one hand clapping, Glowing icons, Da un altra faccia del tempo, Histoire des larmes, Orgy of tolerance.