De koning van het plagiaat

Het einde van De keizer van het verlies, wanneer Dirk Roofthooft te kennen geeft dat er vleugels tussen zijn schouders groeien, is meteen een verwijzing naar het tweede deel van de trilogie, De Koning van het Plagiaat, eveneens vertolkt door Roofthooft. Op de scène staat deze keer een zenuwachtige en schuchtere engel, gekleed in een chirurgenpak. Hij bevindt zich in een laboratorium, omringd door bokalen met daarin iets dat lijkt op versteende hersenen. Zoals de keizer het hart onderzoekt, doet de koning dat met de hersenen. Zijn volmaaktheid als engel verveelt hem en hij verlang naar het irrationele van de mens. In deze monoloog werkt hij de gedachte uit dat kopiëren en herhalen noodzakelijk zijn voor de evolutie en relativeert hij originaliteit en authenticiteit op het gebied van wetenschap, kunst en filosofie. Op deze manier vervaagt de grens tussen diefstal en plagiaat. Deze thematiek weerspiegelt zich o.a. in de symboliek van een reeks namaakhorloges en het nabootsen van een aap (na-apen). De engel ontpopt zich als een acteur wiens betoog bol staat van oneliners uit Shakespeare en liedjes van Elvis en The Beatles. Ook deze tweede monoloog van Fabre voor Roofthooft ontpopt zich als een existentiël betoog, dit keer over uniciteit, als engel en als mens.