Elle etait et elle est, meme

Elle était et elle est, même is geïnspireerd op Duchamps kunstwerk La Mariée mise à nu par ses Célibataires, même ou Le Grand Verre. Els Deceukelier speelt een verleidelijke bruid die zich situeert in de schemerzone tussen realiteit en verbeelding, het publiek zijn de voyeurs. Net als bij Duchamps’ kunstwerk staat het eeuwige en onvervulde verlangen centraal. ‘En nog eens...en nog eens...en nog eens’ werpt zich op als motief van de voorstelling. De zich steeds herhalende tekst - Fabre noemt het zelf een liefdesgedicht - is een afspiegeling van de onophoudelijke regelmatige stroom van verlangen die deze bruid veroorzaakt.

In de bruid schuilen twee personages: de afstandelijke en de smachtende. Deceukelier speelt een bruid die is, en een bruid die was en daarmee geeft ze te kennen dat het eerder om een verschijning gaat dan om een mens van vlees en bloed. Het is in deze schemerzone, deze tussenrealiteit, dat de monoloog zich afspeelt.

Het stuk past in het oeuvre van Fabre dat de vrouw voorstelt als een incarnatie van het toekomstlichaam. Het is een lichaam dat uit haar eigen territorium breekt, dat zich niet laat beperken door een geraamte of vlees en zich evenmin ondergeschikt maakt aan de blik van de andere.

Elle était et elle est, même is een monoloog van Jan Fabre voor de actrice Els Deceukelier. Els Deceukelier is het volledige oeuvre van Jan Fabre een referentiepunt gebleken. Zij is wat hij een ‘aanwezig’ model noemt, en nog veel meer dan een muze is zij de belichaming van wat Fabre essentieel vindt in het theater en in acteren.

Met deze voorstelling vieren Jan Fabre en Els Deceukelier veertig jaar artistieke samenwerking.